เย็นวันหนึ่ง อินเดียนแก่เผ่าเซโรกีคนหนึ่ง เล่าให้หลานฟังเกี่ยวกับการต่อสู้ที่อยู่ในตัวคนทุกคนว่า "ลูกข้า มันเป็นการต่อสู้ระหว่างหมาป่าสองตัวที่อยู่ในตัวเราทุกคน
ตัวหนึ่งคือ ความชั่วร้าย มันคือ ความโกรธ, อิจฉา, เศร้า, เสียใจ, ตะกละ, เย่อหยิ่ง, เข้าข้างตัวเอง, ความผิด, ไม่พอใจ, รู้สึกต่ำต้อย, โกหก, ภูมิใจในสิ่งผิด และ เห็นแก่ตัว
อีกตัวหนึ่งคือ ความดี มันคือ ความดีใจ, สงบ, รักความหวัง, ความเยือกเย็น, ความอ่อนน้อมถ่อมตน, ความปราณี, เมตตากรุณา, การเข้าใจอารมณ์ผู้อื่น, ความเอื้อเฟื้อ, ความซื่อสัตย์, เห็นอกเห็นใจ และ ศรัทธา
หลานชายคิดสักครู่ แล้วถาม "แล้วตัวไหนชนะหล่ะปู่" เซโรกีแก่ตอบง่ายๆ ว่า "ตัวที่เจ้าให้อาหารมันนั่นแหละ"
นิทานเรื่องนี้ ทำให้เราเห็นภาพตัวเองและมนุษย์ชัดขึ้น กี่ครั้งกี่หน เราให้อาหารหมาป่าผิดตัว ตัวความชั่วร้ายอ้วนท้วนสมบูรณ์ ตัวความดีผอมแห้งแรงน้อยเชียว
มันสู้กันอยู่ในตัวเราตลอดเวลา กับทุกๆเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในชีวิตเรา
ก่อนจะตัดสินใจพูดหรือทำอะไรในครั้งหน้า ลองดูว่า ควรให้อาหารหมาป่าตัวไหน
